مرگ واقعیتی ماندنی است! چطور زنده بمانیم؟!

مرگ، این حقیقت آشکار و سرانجام هر انسان که حتی در دنیای آنلاین امروز، حضور زنده وشگفت‌آوری دارد در بی شمار رسانه های اجتماعی، با درج یادبودهای بدیهی، جلوه‌گری غم و اندوه دوستان در قالب یادداشت‌ها، نظرات و تصاویر، چشم‌نوازی می‌کند.

در واقع، مرگ مفهومی است که با رشد فناوری تغییر می‌کند و به ما و شما اجازه می‌دهد تا با دوستانمان وداع کنیم و حتی از ورای قبر، با آنها سخن بگوییم! و این در حالی است که عموم مردم برای بازماندگانشان، وصیت می‌کنند و نامه می‌نویسند چنانکه در صورت جدیدتر آن، ایمیل‌های از قبل نوشته‌شده برای بازماندگان، فرستاده می‌شود و یا به جای شخص در توییتر، توییت زده می‌شود. از این رو، ابزارها و طرح‌های بسیاری چون «بلک میرر» طراحی شده‌اند که روزنامه گاردین نیز در مقاله‌ای به این فناوری‌ها، پرداخته است.

برای آینده، برنامه‌ریزی کنید

شما اجازه دارید تا خداحافظی را با دوستان‌تان داشته باشید؛ «جیمز نوریس» بنیانگذار سایت مرده‌های اجتماعی  (deadsoci) نیز اعتقاد دارد که در واقع شما با استفاده از فناوری می‌توانید حتی در زمانی که مرده‌اید زنده باشید و خلاقانه حضور داشته باشید و برای همین هم از طریق این سایت، خدمات رایگانی در جهت انتشار پیام‌های متنی، تصویری و صوتی از طریق اکانت و صفحه شخص مرده به دنیای آنلاین فرستاده می‌شود تا پیام تبریک برای سالروز تولد عزیزان فرستاده شود و حتی نامه‌های رسمی و خصوصی برای آینده تدوین شود. بنابرین، جیمز و همکاران وی بعد از مشورت با متخصصان و مقایسه نتایج با نمونه‌های واقعی دنیای امروز، سعی می‌کنند تا مواردی را برای به اشتراک‌گذاری انتخاب کنند که بار احساسی و تجدید خاطرات داشته باشد. در واقع، این پیام‌ها به گنجی تبدیل می‌شوند که قابل رویت نیستند و در طول زمان وجود دارند که جیمز نوریس، آنها را پیام‌های دیجیتالی پس از مرگ می‌نامد.

در میان کاربران نسخه‌های ابتدایی این سایت، جوان‌ترها دوست داشتند تا نگاه طنزآلودی به مرگشان داشته باشند و در عوض، کهن‌ترین‌ها، احساسات و عواطف خالصانه‌ای‌تری داشتند چنانکه نوریس در این‌باره اعتقاد دارد« هیچ کس دوست ندارد تا بعد از مرگ، به عنوان یک شخص منفی و یا پَست یاد شود.» بنابراین امکان برنامه‌ریزی برای صد سال آینده و ارسال پیام به فرزندان از طریق فیس‌بوک یا پلاس، امری است که سایت مرده‌های اجتماعی در انگلستان آزموده است و قرار است تا به‌ صورت خدمات عمومی مورد بهره‌برداری قرار دهد.

 خصوصی‌ترین کلمات در جهان بعد از مرگ!

بسیاری از اوقات، همه ما دوست داریم تا قبل از مرگ، عشق خود را به عزیزترین‌مان بازگو کنیم، دوست داریم تا به کوتاهی‌هایمان اعتراف کنیم، می‌خواهیم تا از بازماندگانمان عذرخواهی کنیم؛ بدین ترتیب، امکان ارسال چنین پیام‌های خصوصی از طریق چنین سایت‌هایی ایجاد می‌شود و همه می‌توانند پیام‌های خصوصی خود را به خاص‌ترین افراد از طریق اکانت فیس‌بوک و پست الکترونیکی خود ارسال کنند. بنابراین، بنیانگذاران شرکت و سایت مرده‌های اجتماعی باور دارند که مخاطبان ویژه آن‌ها، بیمارانی هستند که فرارسیدن مرگ خویش را انتظار می‌کشند و برای همین هم، آمادگی برای مرگ، موردی است که همگان به آن فکر می‌کنند  که در صورت غیرمنتظره بودن آن، ناخوشایند به شمار می‌آید و اغلب با بیان عبارت « اگر من بمیرم…» ابراز می‌شود.

برای ماندگاری توییت کنید

عبارت «زمانی که ضربان قلبتان می‌ایستد، توییت کردن شما را زنده نگه خواهد داشت»  شعار پروژه و طرح جدیدی به نام «لایوزآن» است که شرکت تبلیغاتی «LMFM » واقع در انگلستان، با مشارکت دانشگاه کوئین ماری، برای خلق  اکانت های توییتری به کار بسته است تا به عنوان صدای افرادی باشد که از دنیا می‌روند و مرگ، ارتباط میان آنها و دنیای واقعی را قطع می‌کند.

به همین منظو، به پایش عادت‌ها و روش‌های توییتری افراد می‌پردازد تا دریابند که این افراد چه نوع محتوایی را می‌پسند . در واقع، ابزار لایوزآن، مجموعه‌ای از داده‌ها را جمع‌آوری می کند و با توجه به الگوهای الگوریتمی، سعی می‌کند تا اکانت‌های توییتر اشخاص با علائق و عادت‌های آنها هم‌خوانی داشته باشد، درست مانند این‌که افراد، دو قلوهای همزاد داشته باشند تا در آینده، اکانت‌های توییتر مانند اکانت‌های واقعی عمل کنند.

و این همان ایمان واقعی است که افراد نسبت به فناوری‌‌ها دارند هر چند که هوش مصنوعی، راه طولانی را در شبیه‌سازی یک فرد خاص راپیش رو دارد اما همین قابلیت و امکان بازآفرینی در توییتر بعد از مرگ افراد، نشان از شروع و پیمودن این راه دارد.

صدای پای جاودانگی

همه شرکت‌هایی که به دنبال استفاده از پتانسیل فناوری‌ها هستند؛ نظاره‌گر تاثیر فناوری بر تغییر دیدگاه افراد نسبت به مرگ‌اند؛  چون پیام‌های خداحافظی، کمک‌هایی هستند که علاوه بر القای آرامش به افراد در مقابل ترس از مرگ، صبوری و بردباری را برای بازماندگان شخص متوفی ایجاد می‌کنند. بنابراین، داشتن رویکرد تازه به حضور در رسانه‌های اجتماعی پس از مرگ، شجاعت ما را در پذیرفتن مرگ و برنامه‌ریزی برای آن را بالا می‌برد و به قول جیمز نوریس، این فناوری‌ها، شدت ضربه مرگ را کاهش داده و به صورت نرم‌تری آن را ارائه می‌کند و به ما اجازه می‌دهد تا درباره مرگ بیاندیشیم و به صورت منطقی‌تری برای آن برنامه‌‌ریزی کنیم. از این رو چشم‌انداز هوش مصنوعی، القای آرامش به عنوان راهی برای ادامه زندگی است.

هر چند که دنیای بعد از مرگ، ایده جدیدی نیست و در طول زندگی بشر، همواره با نسخه‌های مختلف از بهشت و جهنم همراه بوده است، اما تنها تفاوت، در این است که رویکرد هوش مصنوعی  از شگفتی و خارق‌العاده بودن، دست شسته است.