هفته گذشته در چنین روزی نخستین همایش روز رسانه های اجتماعی (۱۰ تیر۱۳۹۱) در سالن همایش پژوهشگاه فرهنگ هنر و معماری برگزار شد. قصد نوشتن درباره روند اجرای این همایش را نداشتم چون معتقدم مخاطب و رسانه ها هستند که باید در این باره بنگارند و اگر لازم شد پاسخگو باشم. پس فقط صحبت هایی که در روز همایش داشتم را در اینجا مرور می کنم.
ایده برگزاری همایش روز رسانه های اجتماعی در پنجمین نشست جامعه پژوهشگران رسانه های اجتماعی در ۳۰ فروردین ۹۱ مطرح شد. از ایده تا اجرا تنها ۷۰ روز گذشت. شاید منطقی باشد که در این وقت کم و در اولین تجربه به همه جوانب نپرداختیم و اشکلاتی در برگزاری داشتیم که با کمال میل همه آنها را می پذیرم.
این همایش با ریاست دکتر یونس شکرخواه همیشه استاد و راهنمایم برگزار شد و پروفسور یحیی کمالی پور، دکتر حسن نمکدوست تهرانی، دکتر محمد سلطانی‌فر، دکتر سید وحید عقیلی، دکتر ناصر فکوهی و دکتر بهزاد دوران به ما افتخار دادند و اعضای شورای سیاستگذاری آن بودند. دکتر حسین امامی، استاد و دوستم عزیزم؛ دبیر علمی این سمینار بود و اینجا باید از تک تک اعضای کمیته علمی و کمیته اجرائی همایش نیز تشکر کنم.
لازم است، از برگزار کننده اصلی این همایش شرکت لایف وب و آقای امیرحسین عسگری مدیرعامل این شرکت تشکر کنم که در این همایش به ما کمک کردند. بینش بزرگی میخواهد که یک شرکت خصوصی، همایش علمی برگزار کند. دست تک تک حامیان اصلی، رسانه ای و مردمی را جهت همراهی می فشارم.
از دوستانی که در برپایی گردهمایی آنلاین همایش به ما کمک کردند، باید تشکر کنم و این افتخار را به ما دادند که اولین همایشی در ایران باشیم که نسخه اندروئید و آی او اس خود را برای گوشی های هوشمند ارائه می کند.
از های این پست تمامی ندارد. چون افراد زیادی در این مسیر، همراه ما بودند. تمام کسانی که به این همایش مقاله دادند و ما افتخار میزبانی آنها را داشتیم. آنهایی که با حضور خود مارا دلگرم کردند و کسانی که آنلاین مارا دنبال می کردند. به اعتقاد من، همایش روز رسانه های اجتماعی، در بالاترین سطح مشارکت ممکن برگزار شد چون این همایش در ذات خود اجتماعی(Social) است و با نگاه مجموعه، گروه یا فردی پیش نرفت بلکه اجتماعی ترین سطح روابط، تعامل و اجرا را در نظر گرفتیم و امیدوارم در اجرا نیز محقق شده باشد.
شاید باورکردنش سخت باشد اما ۴۰۰ نفر در روز همایش حضور یافتند! برای من نیز باورکردن ۱۸۰ مقاله دریافتی نیز سخت بود! و باور اینکه چنین بزرگانی به ما اعتماد کردند و اعتبارشان همراه ما بود. و اما آخر:
زندگی ما علاقه مندی ماست، بهترین زمان وقتی است که انسان عاشق علاقه مندی هایش باشد. آنجاست که فکر می کنند آدم دیوانه است اما دیوانه ها هستند که متفاوتند.
سلام جواد عزیز. ۱۰ تیر سال ۹۱ نقطه عطفی در زندگی کاری و حرفه ای شما بود که سربلند از آن بیرون آمدید. اینکه شما برای علاقمندیهایتان زندگی می کنید نهایت لذت زندگی است و نتیجه کار این می شود که همایشی این چنین با بار علمی برگزار می شود. ایام همواره مستدام
سلام دکتر جان. لطف دارین شما ولی اگر حمایت و پشتیبانی علمی و روحی شما نبود مطمئا ما چنین همایشی را نمی توانستیم برگزار کنیم. دستتون رو دور را دور می بوسم. ارادتمند همیشگی و به امید همکاری های متداوم
جواد جان سلام
یکی از معدود همایشهای تماما موفق رو در اون روز بیادموندنی تجربه کردم
واقعا با وجود زمان محدود، برنامه ریزی و اجرا بی نظیر بود.
تیم خیلی خوبی دو هم جمع شده بود و با حمایتهای عالی و حضور اساتید واقعا بی نظیر برگزار شد.
یک خسته نباشید اساسی باید به تو و دکتر امامی و تمامی دوستان و دست اندرکاران گفت.
باز هم شرمنده ام که در اوج فعالیت نتونستم در کنار شما خدمت کنم.
امیدوارم در نوبتهای بعدی من هم علاقمندیهایم را در کنار شما دوستان زندگی کنم.
شاد و سلامت باشی
سلام امیر جان. ممنون عزیزم. ما کم افتخار بودیم که امسال در خدمت تو باشیم.
انشالله سال آینده در خدمتت باشیم دوست عزیز
سلام
خسته نباشید، شما و همه دوستانی که برای همایش زحمت کشیدن. معلومه که همین حالا به فکر همایش سال بعد هستید 😉 ایشالا تا اون زمان، نتایج و دستاوردهای این همایش اثر خودشو نشون بده و همایش سال بعد هم کم از امسال نداشته باشه.
سلام. ممنون سعید جان. خیلی خوشحال شدم دیدمت اون روز. ماهم به همایش سال آینده اگه خدا خواست و زنده بودیم در خدمتیم. مخلصیم 🙂
آقا دست مریزاد
موفق‌‌تر باشی رفیق
مخلصیم رضا جان. فدا
سلام. مرسی برای توضیحاتی که دادین. من افسوس خوردم که در زمان برگزاری همایش در سفر بودم و فرصت حضور در این همایش ارزشمند را از دست دادم. همواره موفق باشید
سلام خانم دکتر عزیز و گرامی. ممنون از شما بابات محبتتون. ما کم افتخار بودیم و از حضور ارزشمند شما بی نصیب. ارادتمندیم سر جمع 🙂
سلام.می خوام رو مقاله ای کار کنم بر این مبنا که رسانه های اجتماعی ادامه زندگی ما ایرانی هاست.یعنی تقریبا همان کارها و حرفها و تعارفات زبانی را در رسانه های اجتماعی به کار می بریم .به نظرم نظریه ای در این مورد وجود دارد که می گوید فضای مجازی ، ادامه زندگی واقعی است ، ولی اسم این نظریه پرداز را نمی دانم. فرصتم کم است ، لطفا با سلول های خاکستری تان یاری کنید.
سلام. من فکر نکنم چنین نظریه ای موجود باشد یا اگرم هست من نمی دانم. یا اگرم باشه فرضیه ای بیش نیست که تازه در ایران زیاد هواخواه دارد. بعضی ها میگن تجلی زندگی واقعی است. یا ادامه! نمی دانم به نظرم من یک فضا با ویژگی ها و ساختارهای خود است که مقایسه این دو باهم منطقی نیست البته کامل کردن بحث دیگری است که ادامه زندگی انسان در این فضا باشد! خیلی رمانس خواهد بود. بسیار آدمها هستند که اصلا نمی دانند اینترنت چیست و دسترسی ندارند با آنها باید چه کرد؟ گاهی ما بسیار درگیر این فضا هستیم و غافل از سایرین من بشخصه این چنین هستم.
ممنون از پاسختان. البته منظور من اینه که ایرانی ها همان رفتارها و عادات زبانی شان را در رسانه های اجتماعی نیز به کار می برند ، با نگاهی به قسمت دیدگاه ها و نظرات وبلاگ خودتان می بینیم که پر است از تعریف و تمجیدها که البته ما ایرانی ها در این تعارفات زبانزد جهانیان هستیم : قربان صدقه هم می رویم ، از هم تعریف می کنیم ، ارادتخواه و ارادتمند هم می شویم و خلاصه بخشی از آداب اجتماعی ما شده و همین ها را با اختراع تلفن ادامه دادیم و اکنون در ارتباطات اینترنتی و در چت روم ها و نظرات نیز رعایت می کنیم………….
اهان اگر منظورتان از ادامه زندگی بحث زبان شناسی آن است اوکی هست. کاملا موافق هستم :))
البته تغیر در گفتار و زبان نیز در این رسانه ها اتفاق افتاده که در زندگی واقعی نیز تاثیر گذار است.
راستی من از جنبه زبان شناسی به قضیه نگاه می کنم.چند مقاله و کتابی از همین نکات زبان شناسی موجود در رسانه های اجتماعی دارم می نویسم.