وبلاگ شروع آشنایی حرفه‌ای من با اینترنت بود. آن زمان که کاربر عادی اینترنت بودمُ وبلاگ (سال ۱۳۸۵) باعث شد که کمی بخوانم و بنویسم. در خواندن حریص باشم و بیشتر بخوانم و کمتر بنویسم و بعدتر باعث شده تا نگارشم بهتر شود.
وبلاگ سرآغاز فهم من از رسانه‌های اجتماعی بود، زمانی که مفهوم رسانه‌ها و شبکه‌ّ‌های اجتماعی هنوز مثل امروز فراگیر نشده بود، وبلاگ مهمترین و اثرگذارترین رسانه اجتماعی برای وب فارسی بود. بسیاری از شبکه‌های ارتباطی آنلاین و بعد آفلاین با وبلاگ‌نویسان آغاز شد. اینجا خانه همیشگی من، رسانه‌های اجتماعی (از سال ۸۹) نزدیک به ۷ سال است که ایجاد شده است. آن زمان هنوز مفهوم رسانه‌های اجتماعی اینقدرها جذاب نبود. اما اینجا بود و محلی برای آغاز دو همایش روز رسانه‌های اجتماعی در ایران بود. بعدتر پایان‌نامه ارشدم در موضوع رسانه‌ّ‌های اجتماعی شکل گرفت. کتاب رسانه‌های اجتماعی با مقدمه دکتر هادی خانیکی و بعدتر کتاب تحلیل شبکه‌های اجتماعی با مقدمه دکتر یونس شکرخواه را نوشتم. شاید کمی اغراق باشد اما همه داشته و توشه من تاکنون از اینجا، یعنی رسانه‌های اجتماعی و وبلاگ‌نویسی است.
جنبش وب فارسی که امروز با حضور استارتاپ‌ها فراگیرتر شده است. آغاز آن با وبلاگ‌نویسان تخصصی آی تی بود که کم کم همزمان با ترند دنیا به سمت استارتاپ‌ها رفتند و شبکه‌های خود را گسترش دادند.
رسانه های اجتماعی یا وبلاگ نویسی
توییتر، اینستاگرام و حالا تلگرام به واقع باعث افول وبلاگ حداقل در جامعه ایران شده است. اما برای من وبلاگ، عمق است و ما بقی رسانه‌های اجتماعی سطح! این به این معنا نیست که وبلاگ نویسان آدم های عمیقی هستند نه به این معناست که پلتفرم وبلاگ نیازمند عمق برای نوشتن و فکر کردن است. شما برای نوشته وبلاگتان تامل می‌کنید، سرچ می‌کنید چون می‌دانید که در گوگل ایندکس می‌شود و می‌ماند اما کمتر برای محتوا در رسانه‌های اجتماعی‌تان مثل تلگرام و اینستاگرام عمیق می‌شوید! مگر برای کسب درآمد!
شاید باور نکنید ولی هنوز وبلاگ یکی از اثرگذارترین ابزارها برای سئو است و هیچ ابزاری مانند وبلاگ اثرگذار در سئوی ارگانیک نیست. باور کنید، محتوا در رسانه‌های اجتماعی دفن می‌شود.
پ.ن: مدت‌هاست که به دلایل مختلف رسانه‌های اجتماعی را آپدیت نمی‌کنم. مصطفی لامعی عزیز چالش وبلاگ نویسی را آغاز کرد تا بالاخره دستی به اینجا بکشم. امیدوارم، امیدوارم و امیدوارم که روزی اینجا همیشه سرپا باشد. امید به نوشتن داشته باشم امید به ارتزاق زندگی از اینجا داشته باشم. کاری جز اینجا نداشته باشم. مخاطبی جز اینجا نباشد و تنها بنویسم و گوش کنم. بنویسم و گوش کنم و از هیاهوی زمانه به دور باشم. امیدوارم اینجا کسب و کار من شود و همه روح و روانم در اینجا باشد.