رسانه های اجتماعی منبع سرشار محتوایی است که کاربران تولید می کنند و روز به روز بر حجم این محتوا افزوده می شود. حال سوال این است که محتوایی که ما تولید می کنیم چگونه در رسانه های اجتماعی دیده شود؟

اگر محتوا را در قالب پیام در نظر بگیریم. باید بگوییم پیام چیست؟ پیام، مجموعه نمادهایی است که با هدف تحقق ارزش معین برای تغییر نگرش، باور و ارزش تولید می شود.

پیام از سه بخش عمده تشکیل می شود. ۱- مضمنون یا محتوای پیام (مضمون آن نکته ای ست که بر بطن قضیه وجود دارد در حالی که محتوا بسط مضمون است) ۲- فرم است ۳- نحوه ارایه است.

پیام همانند خونی است که بین فرستنده و گیرنده در یک کانال ارتباطی در جریان است، خونی که غذا می آورد و حیات می دهد.  مثلا پیام های که با پَ نَ پَ در شبکه های اجتماعی منتشر می شود. عموما این پیام ها را، پیام ویروسی گویند.  پیام هایی که ممکن است شامل جک های خنده دار، تصویر یا ویدیویی خنده دار یا جذاب باشد.

تحقیقی که توسط دانشکده کسب و کار دانشگاه اندینا انجام شده. نشان می دهد، پیام های ویروسی حاوی شش احساس اولیه است. (تعجب، شادی، غم، خشم، ترس و نفرت)

بنابر یافته های این گروه تحقیقاتی، پیام ویروسی نیاز به عنصر تعجب دارد. با این حال سورپرایز به اندازه کافی تضمین کننده موفقیت پیام نیست. بنابراین آن را باید با احساسات دیگر ترکیب کرد. اثربخشی پیام ویروسی توسط جنسیت و نفرت همراه با ترس در کمپین های مختلف  تعدیل شده است.

این گروه تحقیقاتی مدعی است، پیام های ویروسی از طرف مردان نسبت به زنان بیشتر فورارد می شود. برای اطمینان از فوراد پیام، باید از این مطمئن باشید که تخیل گیرنده را جذب کند. در کمپین ها ویژگی احساسات بسیار مهم است. این ویژگی تضمین کننده فوراد بیشتر پیام است. اما یادتان باشد در نهایت فرهنگ تعیین کننده است.

پ.ن: بیشتر قسمت های این مطلب از مقاله روابط عمومی ویروسی است که در ششمین همایش روابط عمومی الکترونیک ارایه کردم. به مرور بخش های مرتبط دیگر را منتشر می کنم.