چندوقتی است که در نشست های پژوهشگران رسانه های اجتماعی ایران بحث برسر چرایی پژوهش مطرح شده است. اینکه چرا پژوهش های دانشجویان علوم انسانی کاربردی نیست؟ یا اینکه چرا پژوهش های مهندسی بنیادی یا نظری نیست؟
به طول کلی پژوهش عمدتا یا در دانشگاه (از جمله پژوهشگاه ها) و یا در بخش خصوصی (از جمله دولتی) انجام می شود. حال باید ببنیم این دو چه تفاوت هایی با یکدیگر دارد:
۱- تحقیق دانشگاهی ماهیتا نظری است؛ تحقیق بخش خصوصا عموما کاربردی است.
۲- داده های به کار رفته در پژوهش دانشگاهی عمومی هستند؛ در حالی که بیشتر تحقیقات بخش خصوصی مالکیت خصوصی دارند. لذا به اشتراک گذاری پژوش دانشگاهی امری عادی است.
۳- موضوعی های تحقیقات بخش خصوصی را غالبا مدیران آن بخش تعیین می کنند ؛ در حالی که پژوهشگران دانشگاهی در انتخاب موضوع آزادترند.
۴- هزینه تحقیقات بخش خصوصی معمولا بیش از تحقیقات دانشگاهی است! بله درست است. اما این به دان معنا نیست که پژوهش دانشگاهی را ارزان بنامیم. به این دلیل ارزان است که هزینه های جاری مثل اجاره دفتر، وسایل مورد نیاز، کارمند و غیره ندارد.
۵- پژوهش های دانشگاهی عموما تاریخ خاتمه پژوهش ندارند. (مگر در مواردی که بودجه تحقیقاتی برای آن در نظر گرفته شود) اما پژوهشگران بخش خصوصی مقید به زمان برای تحویل کار هستند.
اما این دو محیط تحقیقاتی جنبه های مشترکی نیز به شرح ذیل دارند:
۱- بسیاری از فنون و رویکردهای تحقیقات بخش خصوصی از پژوهشگران دانشگاهی نشات می گیرد.
۲- پژوهشگران دانشگاهی و خصوصی روش ها و رویکردهای اصلی مشاهبی در روند تحقیق به کار می برند.
۳- گاهی در هر دو جا پژوهش بنیادی یا کاربردی انجام می شود ولی اصولا در دانشگاه پژوهش بنیادی و در بخش خصوصی کاربردی صورت می گیرد.
منابع برای مطالعه بیشتر:
کتاب: تحقیق در رسانه های جمعی / نویسندگان راجر دی ویمر و جوزف آر دومنیک، مترجم کاووس سیدامامی، تهران: انتشارات سروش، ۱۳۸۴
کتاب: روش تحقیق کیفی در علوم ارتباطات/ نویسندگان: تامس آر. لیندلف، برایان سی. تیلور، ترجمه دکتر عبدالله گیویان، تهران: انتشارات موسسه همشهری، ۱۳۸۸