در یاداشت‌های قبلی درباره کسب‌وکار اجتماعی و مدل‌های آن صحبت کردیم اما در این مطلب ‌می‌خواهیم درباره سازمان‌هایی حرف‌بزنیم که از مدل کسب‌وکار اجتماعی استفاده می‌کنند.

کسب و کار اجتماعیسازمان‌هایی که از مدل کسب‌وکار اجتماعی استفاده می‌کنند، باید دارای چهار ویژگی اصلی باشند:

۱-   متصل(Connected): کارمندان قادر خواهند بود که به طور یک به یک و لحظه‌ای با سایر کارکنان و افراد خارج از سازمان (مشتریان، شرکا، رسانه‌ها و غیره) با استفاده از روش‌های ارتباطی مانند چت، تماس صوتی، اشتراک‌گذاری فایل، پست‌ الکترونیک و تماس ویدیویی ارتباط برقرار کنند.

۲-   اجتماعی(Social): کارمندان به وسیله شبکه‌های اجتماعی (معتبر، مفید و شفاف) تعاملات خارجی را دنبال می‌کنند. تمرکز به روی پاسخ‌دادن به پرسش‌ها و ارائه اطلاعات به جای خرید و فروش با ارتقاء آشکار می‌شود.

۳-   حضور(Presence): این حضور ممکن است در قالب گفت‌وگو در وب‌سایت شرکت و یا در فضای آنلاین دیگری (به عنوان مثال وب‌سایت‌های انتشار محتوا، شبکه‌های اجتماعی و غیره) انجام شود.

۴-   هوشمند(Intelligent): سازمان‌های امروز از تحلیل برای مانیتور کردن اتصالات، روابط اجتماعی و حضور، اندازه‌گیری نتایج کسب‌وکار و به طور مستمر تنظیم و بهبود شیوه‌های اثربخش استفاده می‌کنند.

نیازمندی‌های فنی و عملی کسب‌وکار اجتماعی

در حالی که بسیاری از تغییرات ذاتی در اتخاذ مدل کسب‌وکار اجتماعی عموما فرهنگی است، نیاز به تغییر فرآیند فناوری‌های کسب و کار اجتماعی است. نیازمندی‌های اساسی برای پلتفرم‌های فناوری‌های کسب ‌کار اجتماعی عبارتند از:

–         تجزیه و تحلیل از جمله هزینه‌های درگیر کردن و نیز اقدامات مختلف از جمله بازگشت سرمایه‌گذاری از قبیل سرنخ‌های فروش، ارجاع، توصیه‌ نامه و حفظ مشتری است.

–         همگرایی با سایر رسانه‌های اجتماعی و ابزارهای کسب‌وکار مانند سیستم مدیریت ارتباط با مشتری (CRM)، نرم‌افزار مدیریت رابطه شریک تجاری (PRM)، توسعه محصول، تجزیه و تحلیل وب‌سایت‌ها و استخدام کارمندان جدید است.

–         گردش کار مبتنی بر قوانین (به عنوان مثال مسیریابی اینکه چه کسی پاسخگوی نظر افراد باشد)

–         منطقه جغرافیایی (مشتریان و شرکا می‌توانند فروش و خرید محلی داشته باشند)

–         به اشتراک‌گذاری محتوا

–         ابزارهای مشارکتی (از ابزارهای اجتماعی گوناگون برای مشارکت داخلی و خارجی استفاده می‌شود)

–         شفافیت (به عنوان مثال مردم باید بدانند که با چه کسی در تعامل هستند)

–         ارتباطات یکپارچه (تعامل از طریق متن، صدا، تصویر، ویدیو و به اشتراک‌گذاری طیف گسترده‌ای از فایل‌ها)

–         شبکه (توانایی برای ذخیره فعل و انفعالات برای مقاصد قانونی، آموزش، پذیرش و جبران خسارت برای پاک‌شدن داده‌های ذخیره شده زمانی که براساس سیاست و الزامات قانونی شرکت است)

–         فوریت (پایش و پاسخ لحظه‌ای به تعاملات داخلی و خارجی)

البته همانطور که اشاره شد، مدل کسب‌وکار اجتماعی برای سازمان‌ها بیشتر از آنکه نیازمند ویژگی و امکانات فنی است بیشتر یک فرهنگ است که باید همه در آن مشارکت داشته باشند.

پ.ن: این مطلب، در صفحه رسانه‌های اجتماعی روزنامه شهروند روز پنج‌شنبه منتشر شده است.